در ژوئیه سال ۱۹۴۷ (۶۷ سال پیش) در رُزوِل – شهری بسیار کوچک، بیابانی و بی‌سر و صدا در آمریکا که از تعدادی مزرعه و دامداری تشکیل شده – اتفاق عجیبی افتاد؛ از آسمان چیزی بزرگ و نقره‌ای رنگ با سرعت و سر و صدای زیاد سقوط کرد. یکی از گله‌داران قطعات و تکه‌های شیئی عجیب را جمع کرد و به پایگاه هوایی گزارش داد و در روزنامه‌ها اعلام شد که یک بشقاب پرنده سقوط کرده است.
به گزارش ایسنا، روزنامه ایران در ادامه نوشت: طبیعتاً چنین خبری سر تیتر تمامی روزنامه‌ها شد و رادیو اعلام کرد که یک بشقاب پرنده پیدا شده و این بزرگترین اتفاق سال است. اما این پایان داستان نبود و چند سال بعد حادثه رُزوِل دوباره پا در میان افکار مردم گذاشت… . مارسل که یک افسر بازنشسته ارتش بود و فریدمن کسی که روز‌ها یک فیزیکدان و شب‌ها یک یوفولوژیست می‌شد اعلام کردند که شاهد فرود سفینه‌های فضایی بوده‌اند. فریدمن به صراحت گفت: من پس از ۳۰ سال متقاعد شدم دولت آمریکا جسد چند بیگانه و یک بشقاب پرنده ساقط شده را در نیومکزیکو به دست آورده است.
در سال ۱۹۴۷ میلادی یک سفینه فضایی ناشناس حامل سه سرنشین در مزرعه‌ای در حاشیه شهر کوچک رُزوِل سقوط کرد که بر پایه این ماجرا فیلمی نیز در آمریکا ساخته شد. این مزرعه به سرعت و درآن زمان توسط نیروی هوایی و اف‌بی‌آی و دیگر نیروهای امنیتی محاصره شد.
چندی بعد و پس از فشار رسانه‌های آمریکا، دولت ماجرا را به کلی تکذیب کرد، اما شاهدان و مزرعه‌داران اطراف که تعداد آنها بیش از ۲۰۰ نفر بود گواهی دادند که این موجودات و همچنین سفینه آنها را دیده‌اند. به هر حال این ماجرا از تب و تاب افتاد ولی همه‌ساله مراسمی در سالگرد سقوط سفینه در آمریکا برگزار می‌شود.
در سال ۱۹۹۲ میلادی حدود هزار دانشمند برجسته جهان و برندگان جوایز نوبل که در کنگره جهانی فضا در واشنگتن حضور داشتند رسماً از دولت خواستند تا در این مورد توضیح دهد. متن توضیح رسمی، کوتاه و به این شرح بود:
۱- یک سفینه ناشناس در سال ۱۹۴۷ میلادی به دلیل نقص فنی در مزرعه رُزوِل در ایالت نیومکزیکوی آمریکا سقوط کرده است.
۲- این سفینه حامل سه سرنشین بوده است که تنها مهندس پرواز از آن حادثه جان سالم به در برد.
۳- آنان در رده‌بندی یوفولوژیست‌ها در گروه اول جای می‌گیرند (کوتاه قدان رنگ پریده – بیشترین بازدیدکنندگان از زمین)
۴- فرد سوم تا سه سال زنده ماند و توسط دانشمندان به زبان انگلیسی مسلط گشت.
۵- این فرد در سال سوم به دلیل بیماری درگذشت.
۶- در کالبدشکافی از آنان کشف شد که سیستم تنفسی آنان برخلاف انسان یکپارچه بوده است.
جورج بوش نیز در بیانیه‌ای رادیو – تلویزیونی و خیلی کوتاه این ماجرا را تأیید کرد و دیگر هیچ توضیحی نداد.
پس از آن، تصاویری توسط ناسا در اختیار رسانه‌ها قرار گرفت و هنوز هم دانشمندان در انتظار دریافت اطلاعات کامل‌تر هستند.
برخی از دانشمندان و محققان معتقدند طراحی هواپیمای ضد رادار، آپولو‌ها، شاتل‌های فضایی و بسیاری از پیشرفت‌های فضایی آمریکا بر اثر دانش این مهندس پرواز است و آمریکا به همین دلیل نمی‌خواهد این موضوع را بیشتر باز کند.
فیلمی مربوط به صحنه آخرین لحظات زندگی این موجود فضایی منتشر شده است.
این فیلم ابتدا در سال ۱۹۹۷ توسط شخصی که به دلایل امنیتی خود را ویکتور معرفی می‌کرد از یکی از ادارات امنیتی ربوده شده است. او پس از تلاش زیاد بالاخره توانست فیلم را در تلویزیون «Rocket Home pictures» با حضور یک یوفولوژیست به نام دیوید مورتون پخش کند. در مورد صحت این فیلم، نکته جالب اینکه موجودی که در فیلم مشاهده می‌شود دقیقاً شبیه همان موجوداتی است که بسیاری از ربوده‌شدگان در کابوس‌های شبانه خود می‌دیدند و با هیپنوتیزم به یاد می‌آوردند.
گوگل نیز که این منطقه را به دلایل امنیتی نشان نمی‌دهد، با ابتکاری جالب در شصت و ششمین سالروز حادثه رُزوِل (۸ ژوئیه ۲۰۱۳) لوگوی خود را به مناسبت سالروز این حادثه انتخاب کرد.
فردی به نام «بیلی مایر» مدعی است که یک سری بر خورد فیزیکی و تله‌پاتی با موجودات فرا زمینی از منطقه فضایی «خوشه پروین» داشته است. او ادعا می‌کند که بیش از ۲۵۰ بار با این موجودات برخورد کرده است! بنا بر ادعای وی، این موجودات ظاهری شبیه انسان‌های زمینی دارند. او برای اثبات ادعای خود بیش از هزار عکس شفاف از بشقاب پرنده‌ها گرفته است که با آزمایش نگاتیو‌ها، واقعی بودن عکس‌ها ثابت شده است.
بیلی مایر همچنین صدای بشقاب پرنده‌ها را ضبط کرده است و در اختیار محققان قرار داده است. موجودات فرا زمینی همچنین فلزاتی به او داده‌اند که در زمین یافت نمی‌شود.
از جمله ادعا‌های بیلی مایر این بود که می‌گفت بنا به گفته فرا زمینی‌ها، قله اورست بلندترین قله زمین نیست بلکه قله چیمبورازو در اکوادور بلندترین قله زمین است. او این مطلب را در نوشته‌های خود در دهه ۷۰ میلادی ذکر کرده بود و البته کسی هم این ادعای وی را جدی نگرفته بود تا اینکه مجله جغرافیای ملی (national geographic) که یک مجله علمی معتبر آمریکایی است، در شماره ۲۰۰۲ خود صحت این ادعای بیلی مایر را تأیید کرد!
