قواعد حاکم بر نوشته‌های الکترونیکی

سند عبارت است از اطلاعات ثبت شده، اعم از نوشتاری، دیداری، شنیداری که به وسیله اشخاص حقیقی یا حقوقی ایجاد شده و دارای ارزش نگهداری باشد. بنا به تعریف قانون مدنی ایران سند نوشته‌ای است که در مقام دعوی و دفاع قابل استناد باشد.

در دنیای الکترونیک، «داده‌پیام» معادل نوشته است. بنابراین نوشته الکترونیکی، داده‌پیام نام دارد. نوشته؛ خط یا علامتی است که در روی صفحه نمایان می‌شود، خواه از خطوط متداول باشد یا غیرمتدوال، مانند رمزها و علامت‌هایی که دو یا چند نفر برای روابط بین خود قرار داده‌اند.

صفحه‌ای که نوشته بر آن نمایان است فرقی نمی‌کند که کاغذ یا پارچه باشد یا آنکه چوب، سنگ، آجر، فلز و یا ماده دیگری. خطی که بر صفحه نمایان است فرقی ندارد که به وسیله ماده رنگی با دست نوشته شده باشد یا با ماشین کپی یا چاپ شده باشد، همچنان که فرقی نمی‌کند که بر صفحه حک شده باشد یا آنکه به وسیله شییی برجستگی بر صفحه ایجاد کرده باشند. اما در مفهوم اصطلاحی نوشته‌ای را می‌توان سند دانست که از جمله دارای امضا، اثر انگشت یا مهر شخصی است که سند به او نسبت داده می‌شود. این نوشته ممکن است بر صفحه رایانه درج شود و از طریق اینترنت جابه‌جا شود.

تفاوت داده‌پیام و نوشته

نوشته و سند در فضای مجازی «داده‌پیام » نام می‌گیرد. بنابراین مفهوم «داده‌پیام » با سند و نوشته نزدیکی زیادی دارند اما تفاوت آنها در شکل و فرم آنهاست. در قانون تجارت الکترونیکی ایران، «داده‌پیام »بدین صورت تعریف شده است: هر نمادی از واقعه، اطلاعات یا مفهوم است که به وسایل الکترونیکی، نوری یا فناوری‌های جدید اطلاعات تولید، ارسال، دریافت، ذخیره یا پردازش می‌شود. روزانه شهروندان حجم وسیعی از اطلاعات را از طریق اینترنت دریافت یا ارسال می‌کنند. در صورتی که این اطلاعات نمادی از یک اتفاق باشد یا مفهومی را در بر داشته باشد یا حکایت از اتفاقی بکند، به آن «داده‌پیام » می‌گویند.

داده پیام باید دارای امضا باشد

وقتی نوشته الکترونیکی ایجاد شد، باید مانند اسناد عادی دارای امضا، مهر یا اثر انگشت باشد. هدف از امضا داشتن، ممهور بودن یا دارای اثر انگشت بودن سند عادی، امکان انتساب آنها به امضاکننده، مهرکننده یا دارنده اثر انگشت است. در نوشته‌های الکترونیکی، امضای الکترونیکی نقش امضای سنتی و دیگر طریق تایید صحت اسناد و امکان انتساب آنها به نویسنده سند را بازی می‌کند. بنابراین همان‌طور که نوشته باید دارای امضا باشد تا اعتبار داشته باشد، داده پیام هم بدون امضای دیجیتال ارزشی ندارد. در قانون تجارت الکترونیکی ایران، امضای الکترونیکی عبارت است از هر نوع علامت ضمیمه شده یا به نحو منطقی متصل شده به «داده‌پیام» که برای شناسایی امضاکننده «داده‌پیام» است که برای شناسایی امضاکننده مورد استفاده قرار می‌گیرد.

شکل امضای الکترونیکی

امضای الکترونیکی با آنچه ما به‌عنوان امضا زیر اسناد و نوشته‌های خود درج می‌کنیم فرق می‌کند. منظور از عبارت «هر نوع علامت» در این ماده در فضای الکترونیکی معمولا شماره یا حروف یا ترکیبی از هر دو است که به عنوان رمز شناخته می‌شود و امکان شناسایی نمونه‌ای از امضای الکترونیکی است که دارنده را با حساب بانکی خود مرتبط می‌کند. در تبادل الکترونیکی از طریق نامه الکترونیکی نیز آدرس نامه الکترونیکی (یا پست الکترونیکی) شخص به‌عنوان رمز تلقی می‌شود؛ چراکه هر آدرس تنها مختص به یک شخص است و نمونه دیگری ندارد و تنها همان شخص می‌تواند به محتوای آن دسترسی داشته و از طریق آن به تبادل اطلاعات بپردازد.

در نتیجه دریافت نامه الکترونیکی از سوی یک شخص قابل انتساب به وی است مگر اینکه خلاف آن ثابت شود. بنابراین مفهوم امضا در دنیای اینترنت با آنچه ما به‌عنوان امضا بر روی کاغذ رسم می‌کنیم، فرق دارد. ویژگی‌های مهم امضاهای دیجیتال عبارت است از:

1-در تولید آنها از اطلاعاتی كه بطور منحصربه‌فرد در اختیار امضاكننده است، استفاده می‌شود.

2–بطور خودكار و توسط رایانه تولید می‌شوند.

3-امضای هر پیام وابسته به كلیه بیت‌های پیام است و هرگونه دستكاری و تغییر در متن سند موجب مخدوش شدن امضای پیام می‌شود.

4-امضای هر سندی متفاوت با امضای اسناد دیگر است.

5-باید به راحتی قابل بررسی و تایید باشد تا از جعل و انكار احتمالی آن جلوگیری شود. ساختار اصلی امضای دیجیتالی بدین صورت است كه نویسنده اطلاعات الكترونیكی این اطلاعات را توسط كلید رمزنگاری محرمانه خود امضا می‌كند. این كلید باید توسط كاربر برای همیشه مخفی نگهداشته شود. امضا توسط كلید همگانی مربوطه امضا كننده، سند قابل كنترل است. این كلید همگانی توسط عموم قابل رویت و دسترسی است.

محل امضا

نکته‌ای که جای توجه دارد این است که معمولا محل امضا در مکاتبات و اسناد کاغذی از نظر قانونگذار مهم نیست، یعنی خواه امضا در بالای سند باشد خواه در وسط و خواه در پایین آن، معتبر است، چراکه ماده 1301 قانون مدنی ایران در خصوص یک قاعده کلی صرف‌نظر از محل امضا در سند بیان کرده است: «امضا که در روی نوشته یا سندی باشد، بر ضرر امضاکننده دلیل است.» در ارتباطات‌ها و اسناد الکترونیکی نیز چنین است. به عنوان مثال در ارتباط از طریق نامه الکترونیکی آدرس الکترونیکی ارسال‌کننده که به‌عنوان امضای الکترونیکی تلقی می‌شود در بالای مفاد نامه الکترونیکی ظاهر می‌شود نه در پایین آن و این دلیل بر بی‌اعتباری مفاد آن نیست.

قانون حاکم بر اسناد کاغذی و الکترونیکی

تنظیم اسناد تابع قانون محل تنظیم آنها است به‌عنوان مثال اگر سندی در کشور ترکیه تنظیم شود مقررات مربوط به تنظیم سند مقرراتی خواهد بود که در کشور ترکیه تصویب شده است. در قانون تجارت الکترونیکی ایران در تایید یا رد این مقرره مطلبی بیان نشده است. اما در ماده 4 آن آمده است: در مواقع سکوت یا ابهام باب اول این قانون، محاکم قضایی باید بر اساس سایر قوانین موضوعه و رعایت چارچوب فصول و مواد مندرج در این قانون قضاوت کند. بنابراین بر اساس قانون مدنی تنظیم قراردادهای الکترونیکی نیز تابع قانون محل تنظیم خواهد بود. حال اگر محل تنظیم قرارداد الکترونیکی در خارج از کشور باشد به موجب ماده 1295 قانون مدنی ایران، همان اعتباری را از نظر محاکم ایران خواهند داشت که قانون کشور محل تنظیم قائل است بنابراین در خصوص اسناد الکترونیکی باید نحوه تنظیم و میزان اعتبار آنها را از نظر قانون محل تنظیم‌شان بررسی کرد.

محدودیت‌های استفاده از داده‌پیام

اسناد مالکیت اموال غیرمنقول را نمی‌توان به صورت الکترونیکی تنظیم کرد. یعنی نقل‌وانتقال اموال غیرمنقول مثل زمین و ملک، باید طبق تشریفات قانونی و با اسناد کاغذی صورت گیرد. بنابراین می‌توان گفت: قراردادهایی که ناظر بر انتقال اموال غیرمنقول هستند به صورت الکترونیکی قابل تنظیم نیستند. قراردادهایی به صورت الکترونیکی قابل تنظیم هستند که موضوع قرارداد غیر از اموال غیرمنقول و مواردی که در ماده 6 قانون تجارت الکترونیکی استثنا شده‌اند، باشد. بنابراین در موارد زیر فقط می‌توان از راه‌های سنتی استفاده کرد:

الف- اسناد مالكيت اموال غيرمنقول.

ب- فروش مواد دارویی به مصرف‌كنندگان نهايي.

ج- اعلام، اخطار، هشدار و يا عبارات مشابهي كه دستور خاصی براي استفاده كالا صادر می‌كند و يا از بكارگيری روش‌های خاصي به صورت فعلي يا ترك فعل منع می‌كند.

به نقل از سایت حمایت